Blok 2. Przemiany Block 2. Transformations

Mała pracownia wypełniona dźwiękiem maszyny do szycia i kolorowymi materiałami to mikrokosmos osoby bohaterskiej tego niezwykle czułego filmu. Widzimy w nim człowieka całkowicie oddanego swojej pasji do projektowania strojów, któremu udało się zbudować całkiem udane życie w małym miasteczku w Iowa. Ma swoich przyjaciół i ulubione miejsca, ale pojawia się wyzwanie zawodowe, które powoduje, że decyduje się wrócić na rodzinną wyspę Guam. Tam równowaga, którą zdołał zbudować z dala od nietolerancyjnego ojca, zostanie poddana próbie.

,,Świeżak” to dwuletnia obserwacja piętnastoletniego Jędrka. Odcięty od rodziny i bliskich chłopiec zostaje zamknięty w zakładzie poprawczym. Nastolatek próbuje odnaleźć się w tym nowym, brutalnym środowisku. Na początku jest słaby i samotny, ale wreszcie poznaje przyjaciela – Wojtka. Razem dojrzewają w zakładzie, który powoli staje się ich domem.

Espi ma 24 lata i właśnie przeszedł tranzycję. Patrzymy jego oczami na okres intensywnych zmian, podczas którego zdarzają się wzloty i upadki. Zabawne i zaskakujące momenty przenikają się ze strasznymi i frustrującymi chwilami. Rzadko mówi się z taką szczerością i bezpośredniością o procesie, który pozwala w końcu poczuć się naprawdę sobą. To piękna wizualnie podróż do złożonego świata ludzkiego postrzegania i odczuwania płci.

Nominowany do Oscara® wybitny norweski korespondent wojenny Anders Hammer skupia się w swoim filmie na sytuacji kobiet zaraz po przejęciu władzy przez talibów w Afganistanie. Po jednej stronie konfliktu znajdują się niezwykle dzielne przeciwniczki odbierania praw kobietom, które wychodzą na ulice. Narażają swoje życie, żeby walczyć o wolność dla siebie i swoich córek. Z drugiej strony znajdują się sojuszniczki nowego reżimu. Talibowie przez jakiś czas pozwalają im zabierać głos, ale z czasem nawet wychwalające je zwolenniczki zmian znikają z oficjalnych konferencji. Szkoły dla dziewcząt, do których przedstawiciele nowej władzy jeszcze przed chwilą zapraszali zagranicznych dziennikarzy, żeby udowodnić, że nic się przecież nie zmieni, zostają zamknięte. Twarze kobiet w przestrzeni publicznej są zamalowywane, jakiekolwiek protesty są od razu krwawo tłumione, a wraz z tymi zamianami odchodzi w zapomnienie poczucie wolności i równości.

Lato dobiega końca. Dzieciaki na przedmieściach francuskiego Calais spędzają wspólnie leniwe popołudnie, ciesząc się ostatnimi ciepłymi dniami. Biegają między blokami i przesiadują na pobliskiej, porośniętej wysokimi trawami łączce. Chociaż z pozoru niewiele się tu dzieje, w ich rozmowach i twarzach kryje się ogromne napięcie. Nadchodzi burza, zaczyna grzmieć, zaraz będą musiały wrócić do domów. Prawdziwa burza trwa już jednak od dłuższego czasu wewnątrz młodych bohaterów i bohaterek, których warunki rozwoju są dalekie od idealnych.