Blok 4. O tym nie mówimy głośno Block 4. Things We Don't Talk About Out Loud

Jako dzieci traktujemy słowa rodziców jako prawdę, nie wykazując się ograniczonym zaufaniem do tego, co dorośli chcą nam przekazać. Reżyser filmu postanawia przeprowadzić małe śledztwo w sprawie losów ukochanych mopsów, z którymi się wychował. Odkrywa, że opowieść jego matki na temat ich odejścia nie jest zgodna z prawdą. Zabawny film, który jest kolażem różnych materiałów wizualnych: od kaset VHS po gry komputerowe, zadaje całkiem poważne pytanie o odpowiedzialność rodziców za słowa. I o mity, na których budujemy swoje życie, a które potem okazują się nieprawdą. „Żegnajcie mopsy” to próba przeżycia straty jeszcze raz, ale w sposób, który pozwala zaznać ukojenia. 

Hossein wychował się w religijnym irańskim mieście Kom. Panują tam bardzo restrykcyjne zasady dotyczące seksualności, które w efekcie powodują, że ten temat wydaje się praktycznie nie istnieć i to nie tylko w odniesieniu do kobiet, ale także dzieci. W takim kontekście traumatyczne doświadczenia z dzieciństwa bohatera sprawiają, że przez lata zbierał w sobie siłę, żeby opowiedzieć rodzicom o tym, co spotkało go, kiedy był mały. Dzięki wsparciu swojej żony Elahe postanawia skonfrontować się z rodzicami i swoją traumą, zdradzając im mroczny sekret. Czy będą gotowi zmierzyć się z tym, co usłyszą? 

Rozbiegana kamera chwyta skrawki świata małego chłopca, który w chaotyczny sposób rejestruje życie swojej rodziny. Widzimy jego siostrę, tatę, domek na drzewie i starego psa. Wydaje się, że nie czycha na nich żadne niebezpieczeństwo, a cała historia nie będzie niczym więcej, jak tylko ładną pocztówką z malowniczego miejsca. Młody operator-bohater biega, bawi się i skacze po łóżku, a my towarzyszymy mu, podziwiając jego niekończącą się energię. Przychodzi jednak moment, kiedy słowa chłopca, rzucone jak gdyby niby nic, niszczą sielankową atmosferę. Przyznaje zza kamery, że często jest smutny, boi się wielu rzeczy i wątpi w cel życia. Szczery, dziecięcy komentarz na temat rzeczywistości i emocji okazuje się w przeszywający sposób filozoficzny i dojrzały. 

Els dobiega pięćdziesiątki, jest po rozwodzie i właśnie znalazła nową miłość. Chce zacząć żyć własnym życiem po latach, które w pełni poświęciła swojej córce. 20-letnia dziewczyna wystąpiła właśnie do sądu o zgodę na psychiatryczną eutanazję, ponieważ nie może już dłużej żyć z ciężką, oporną na leki, depresją. Matka dzieli się w filmie emocjami, które jej towarzyszą w związku ze stanem córki: wyrzutami sumienia, strachem, ale też nadzieją i miłością, wyrażoną w formie akceptacji decyzji podjętej przez jej dziecko. Chociaż jest to niewyobrażalnie trudne, czasem jedynym wyjściem jest pozwolić komuś odejść.

Zawody banger racing na równi polegają na wyścigach, co zderzaniu się samochodów. Długi dzień zakończy się dla pojazdów całkowitą demolką. Zderzające się auta przywodzą na myśl gwałtowne lato z życia bohaterki, która pozostaje dla nas jedynie głosem z offu. W wieku 18 lat spotkała przemocowego chłopaka, który zaczął ją powoli niszczyć. Ich relacja, na początku będąca płomiennych romansem, powoli przerodziła się w piekło, tak jak samochody pod koniec zaczynają przypominać dymiące wraki. Ta nieoczywista, ale równocześnie bardzo wyrazista metafora, oddaje w pełni tragiczną przeszłość dziewczyny.

„6000 kłamstw" to przeszywająca opowieść, która w ciągu zaledwie pięciu minut dotyka niezwykle głęboko emocji takich, jak nadzieja, strach i strata. Zaczyna się od dobrze znanych wszystkim z komedii romantycznych obrazów z USG, które przedstawiają rozwój płodu w łonie matki. Tylko czy to, na co patrzymy, jest prawdą? Film szybko zaczyna przekraczać granicę między rzeczywistością a fikcją, stając się niezwykle emocjonalnym świadectwem upiornego doświadczenia, które wielu z nas przeżywa w milczeniu i samotności. Ta spełniona artystycznie historia ma swój początek w osobistych doświadczeniach twórcy i jego żony.