Blok 5. Ojcowie Block 5. Fathers

Bob nie był lubianym członkiem rodziny, bo nigdy nie okazywał radości. Jego wnuk i równocześnie reżyser filmu, Jack, zawsze myślał, że nie chciałby mieć takiej relacji z ojcem, jaką miał jego tata. Pogrzeb Boba staje się początkiem opowieści o tym, kim naprawdę była ta tajemnicza postać, o której kolejni członkowie rodziny nie mają za wiele do powiedzenia. Podczas takich uroczystości prawda na chwilę wychodzi na wierzch, odsłaniając traumatyczne doświadczenia, ale też mechanizmy rządzące każdą rodziną. Wprowadzenie elementów animacji oraz lekkość narracji powodują, że chociaż film opowiada o ciężkich doświadczeniach, ma w sobie humor i ironię.

Nasar jest z pozoru radosnym ojcem rodziny, który wydaje się czułym mężem i tatą. Jego obsesja na temat wiecznego życia powoli zaczyna jednak zatruwać codzienność żony i dzieci. Chciałby w momencie, kiedy jego serce przestanie bić, poddać się zabiegowi krioniki z przekonaniem, że medycyna przyszłości wyciągnie go ze stanu zamrożenia i przywróci do życia. Nieustannie opowiada o tym w domu, starając się przekonać najbliższych, że też powinni u schyłku życia zanurzyć się w ciekłym azocie. Niekoniecznie jest to marzenie żony i dzieci, więc może się okazać, że kiedyś Nasar obudzi się w świecie, gdzie nikogo nie będzie znał. Na dodatek jego pomysł, nieustannie konfrontujący domowników z tematem śmierci, zostawia ślad w psychice dzieci, które zaczynają na swój sposób radzić sobie z faktem, że największym marzeniem ich ojca jest wieczne życie.

Hotelowe pokoje zapełniają się powoli członkami dużej, wielopokoleniowej rodziny. W powietrzu unosi się podniosła atmosfera ważnej rocznicy, jaką są 90. urodziny nestora rodu. Ten jednak, ze względu na swoją demencję, nic sobie nie robi z rozgrywającego się na jego cześć zamieszania. Jego celem jest znalezienie protezy zębów, która gdzieś się zawieruszyła. Jak radzimy sobie w sytuacji, kiedy tracimy powoli kontakt z kimś, kto nas wychował i zawsze był przy naszym boku? W tej słodko-gorzkiej, momentami bardzo zabawnej, opowieści o odchodzeniu oraz rodzinie twórcy poszukują wraz z bohaterem nie tylko zaginionej protezy, ale także miejsca dla niego wśród najbliższych. 

Tata Camilli jest królem podrywu, który uczy innych mężczyzn, jak odnieść sukces na Tinderze. Jego spojrzenie na świat, relacje międzyludzkie i pozycję społeczną kobiet jest skrajnie różne od córki, która jest feministką. Camilla postanawia się jednak nie poddawać i stara się zrozumieć swojego tatę i poszukać łączących ich wartości. Niestety to zadanie jest trudniejsze niż myślała, bo w wielu sytuacjach jej ojcu brakuje wyczucia, jak powinien wyglądać prawdziwy dialog i mówi raniące słowa. Czy w tych warunkach próba twórczego przerobienia relacji rodzinnych poprzez film będzie w ogóle możliwa?